Helmer Otterman,  vrijdag 26 juni 2009

 

Ik ben nog maar net op weg door dit eindeloos gevarieerde land van gerechten en wijnen als ik een zijweggetje zie dat ik met geen mogelijkheid links kan laten liggen. Ik denk trouwens dat ik er u een groot plezier mee doe als ik nieuwsgierig linksaf sla, want daar staat een bordje “Bistrot de Pays”.

Er zijn in dit immense land ruim 36.000 gemeenten. En heel veel daarvan hebben maar enkele honderden - vaak nog minder - inwoners. U kent ze ongetwijfeld: met een beetje geluk is er nog een cafeetje, wellicht een bakker, maar meestal is het de dood in de pot. Het is er uitgestorven; geen winkel of bar te bekennen. De bewoners ontmoeten elkaar sporadisch op straat of op de wekelijkse markt in het stadje verderop, maar niet meer rond de klok van twaalf bij een aperitief terwijl de dagelijkse zaken besproken worden. In heel veel dorpen is de vaste ontmoetingsplaats, de kern van het sociale netwerk, helaas verdwenen.

Maar sinds enige jaren is er een organisatie die zich ten doel stelt om op het platteland die belangrijke trefpunten weer nieuw leven in te blazen en zo indirect te helpen de leegloop van het rurale Frankrijk een beetje af te remmen. De Fédération Nationale des Bistrots de Pays" is een organisatie met als voornaamste doelstelling het bijdragen aan het in stand houden van “enig economisch en sociaal leven door het behouden (of opnieuw beginnen) van het dorpscafé ‘ multi-services’ zoals dat vroeger bestond”.

Daarom moet een Bistrot de Pays (ik citeer):

gelegen zijn in een plattelandsgemeente
de laatste (of bijna-laatste) winkel van het dorp zijn
het gehele jaar geopend zijn
zoveel mogelijk diensten bieden die elders in het dorp verdwenen zijn (bijvoorbeeld: afhaalpunt voor brood en de krant, sigaretten, kruidenierswaren)
over toeristische folders van de omgeving beschikken
tenminste een zeer eenvoudige keuken ( doorlopend casse-croûte met regionale producten) aan bieden
indien er een echte menukaart wordt gevoerd, dan dienen regionale recepten en producten een belangrijke plaats in te nemen.

Nu ken ik een aantal van deze Bistrots vrij goed en ik moet zeggen: ze voldoen ruimschoots aan de eisen! Bij mij in de omgeving is er eentje waar ik vaak kom voor een uitstekende lunch van drie gangen. Alles is er vers en huisbereid, smakelijk, gezond en duidelijk met aandacht en liefde klaargemaakt. Het is er klein, er heerst een losse en gemoedelijke sfeer en het publiek is zeer gemengd, soms van ver buiten de (piepkleine) gemeente. Het weidse uitzicht (tientallen kilometers ver, op imposante bergen, lavendelvelden en olijfboomgaarden) krijgt u er als cadeautje bij! ’s Zomers eet u natuurlijk op het schaduwrijke terrasje voor de deur. Er zijn volop streekgerechten uit het seizoen. Veel wild zwijn bijvoorbeeld. Vergeet ik bijna in mijn enthousiasme nog te vertellen dat zo’n memorabele lunch wordt aangeboden voor 13,50 euro….. In het weekend is hij wat duurder, maar ja, dan komt er ook ander volk, uit de stad……

De rest van de bovengenoemde punten klopt ook als een bus. Een dorpscafé, geanimeerd rond het middaguur, een winkeltje met het hoogstnoodzakelijke en ook wat heerlijke streekproducten, zoals olijfolie uit het dorp, de dagelijkse krant, kortom: een perfecte illustratie van het begrip “Bistrot de Pays”. En dat in een dorp van 238 inwoners, verscholen in de Haute-Provence, waar eigenaar Christophe Israël in de keuken staat en mede-eigenaresse Emilie Clément samen met Marie de aangename bediening verzorgt.

Eigenlijk mag ik mijn geheime adresje natuurlijk niet verklappen. Ik ben wel gesteld op mijn rust. Maar vooruit, omdat u het bent (op voorwaarde dat u het niet verder vertelt, uiteraard):

“Chez Jules” , 04700 Puimichel (tussen Digne en Manosque, op een steenworp van de Gorges du Verdon). Tel: 04 92 74 98 10 of chezjules@puimichel.fr (Reserveren is zeer gewenst, zo niet verplicht, want veel plaatsen zijn er niet).

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op francofiel.nl.