Ronald de Rooy,  dinsdag 15 december 2015

 

Net als in andere landen, is het ook in Italië gebruikelijk dat de koper bij de ondertekening van de (voorlopige) koopovereenkomst een borg betaalt. De hoogte daarvan varieert en is tussen partijen vrij onderhandelbaar. Gewoonlijk is het 10-25% van de afgesproken prijs. In Italië wordt de borg in principe niet bij een notaris gedeponeerd. Italiaanse notarissen (enkele zeldzame uitzonderingen daargelaten) hebben nog geen derdengeldenrekening of weigeren geld in ontvangst te nemen dat niet voor hen bestemd is. Dat heeft meestal te maken met de ingewikkelde formaliteiten waaraan notarissen in het kader van de Italiaanse antiwitwaswetgeving moeten voldoen indien zij gelden van derden in beheer of depot nemen. Overigens zal dit binnen niet al te lange tijd wel veranderen, maar daarover later meer.

Daarom wordt de borg rechtstreeks aan de verkoper overgemaakt. Indien degene die niet nakomt de verkoper is, dan moet hij volgens de wet aan de koper het dubbele van de borg terugbetalen als boete. Dat is mooi maar kan tot problemen leiden. Indien de verkoper de (dubbele) borg niet betaalt omdat hij bijvoorbeeld betwist dat hij de gemaakte afspraken niet is nagekomen, dan moet de koper via de rechter zijn geld zien te halen. Dat kan in Italië een lange en dure grap worden omdat de gemiddelde duur van een procedure daar tussen de 3 en 5 jaar ligt. Als de verkoper tijdens de procedure sterft, failliet raakt of simpelweg verdwijnt, dan kan de koper met lege handen achterblijven.

De mogelijkheden om dat risico te beperken zijn beperkt. De koper zou kunnen proberen om de borg zo laag mogelijk te houden. Daar is de verkoper doorgaans niet erg happig op. Het afspreken van een reële borg biedt de koper aan de andere kant ook weer zekerheid dat de verkoper niet snel meer aan een ander zal verkopen. Uiteindelijk zult u toch het spel moeten spelen zoals dat in Italië gebruikelijk is.