Wouter Haaijman,  dinsdag 7 april 2009

 

Er waren omstandigheden die het voor ons duidelijk maakten dat het tijd was om het land uit te gaan. Het werd bijvoorbeeld steeds moeilijker een stil plekje vinden, de steeds toenemende misdaad begon ons te verontrusten, we waren niet langer bereid urenlang in files te staan, en zo kunnen we nog wel even doorgaan.

De keuze van het land was voor ons eenvoudig. Als volbloed-Francofielen hoefden we daar niet eens over na te denken.

Het bepalen van onze nieuwe woonplaats was echter veel moeilijker. We hadden daar wel ideeën over, maar we wilden er zeker van zijn dat we de juiste beslissing zouden nemen. Dromen van een huis in een ander land is een aangename bezigheid, maar we wisten wel degelijk dat we met beide voeten op de grond moesten blijven staan om die droom te kunnen realiseren. Op ieder mogelijk moment bespraken we wat we in Frankrijk zochten en langzamerhand begon ons lijstje met eisen en wensen te groeien. Wat we op die lijst opnamen veranderde regelmatig maar dat was allemaal onderdeel van de pret.

We deden er niet geheimzinnig over dat we naar Frankrijk wilden verhuizen en we spraken dan ook met verschillende mensen over onze plannen. Frankrijk is een groot land is en één persoon kan onmogelijk alles over het land weten. Toch ontmoetten we in korte tijd een groot aantal specialisten. Kennissen van ons hadden bij vrienden in de Auvergne gelogeerd en wisten te vertellen dat er in heel Frankrijk geen mooiere streek was. Anderen hadden in de Provence gekampeerd en voor hen stond het vast dat je nergens anders een huis zou moeten kopen. Niet iedereen was zo positief: een enkeling vond Frankrijk helemaal niets en vertelde ons dat we naar Spanje moesten emigreren.

Iedere streek heeft zo z’n charme en het hangt ervan af wat je zoekt. We wilden in geen geval alleen afgaan op wat anderen ons vertelden – zo eigenwijs waren we wel – en daarom begonnen we met het verzamelen van informatie over bijna iedere Franse regio. We kochten boeken – verouderd op het moment dat ze van de pers komen – en tijdschriften, maar de meeste informatie kregen we via het internet.

Wat veel mensen vergeten is dat informatie op het Internet ook zwaar verouderd kan zijn en daarom gebruikten we alleen gedateerde statistieken van officiële instanties.

We verzamelden informatie over de bevolkingsdichtheid is, het landschap, het klimaat, hoe je het beste kan uitgaan, de voorzieningen, het aantal buitenlanders, enzovoorts. Na een aantal maanden intensieve studie kozen we drie departementen die mogelijk voor ons geschikt waren.

Tijdens de zomermaanden vertrokken wij voor twee weken naar Frankrijk. Ons doel was te bepalen in welk departement we een huis wilden kopen en een eerste indruk te krijgen van de huizen. Uit ervaring wisten we dat een huis zoeken een deprimerende bezigheid kan zijn, dus we hadden een leuke gîte gehuurd waar we ’s avonds naar terug konden gaan. Terugkijkend op deze twee weken was het huren van een gezellige gîte een prima beslissing.

De eerste week bezochten we drie departementen en reden ongeveer 700 kilometer door het Franse land, maar toen wisten we in welk department, en waar we in dat departement een huis wilden kopen.
De tweede week zouden we besteden aan het vinden van een huis. Gelukkig zijn er in veel stadjes kantoren van makelaars, en dat je een huis koopt via een makelaar stond voor ons min of meer vast. Wij wisten niet beter en hebben gemerkt dat veel buitenlandse kopers min of meer dat zelfde patroon volgen.

Veel makelaars hadden fotoboeken die we konden doorbladeren om een eerste indruk te krijgen. Toen we meer informatie wilden hadden we het eerste probleem. De makelaar had geen tijd en we moesten een afspraak maken. Het was toen duidelijk dat we niet zomaar een makelaardij binnen konden stappen om met een makelaar te praten. We hebben die week daardoor veel tijd verloren en als je maar een beperkt aantal vakantiedagen hebt is dat hoogst frustrerend.

We hebben die week toch met vijf of zes makelaars gesproken. Sommigen hadden huizen die zij exclusief aanboden maar dat was een uitzondering. Veel huizen werden door verschillende makelaars verkocht en het was opvallend dat de informatie over sommige van die huizen iedere keer iets anders was. Verkoop van een huis door verschillende makelaars is heel normaal in Frankrijk, maar wij vonden die aanpak toen verwarrend en niet prettig.

Nu we veel meer weten over de koop en verkoop van huizen in Frankrijk, weten we dat veel huizen in Frankrijk particulier verkocht worden. Er zijn verschillende websites waarop je deze huizen kunt vinden en als je zonder makelaar koopt, betaal je in ieder geval geen courtage. Het is echter nog wel uitkijken geblazen als je van een particulier koopt.

Wij bezochten die week een huis dat particulier werd aangeboden en de eigenaar vroeg 32% meer dan de taxatiewaarde van dat huis. De eigenaar van de gîte waar wij verbleven had ons die taxatiewaarde vooraf doorgegeven. Toen wij de eigenaar van de gîte dit vertelden maakte hij het typische Franse gebaar – schouders ophalen en beide armen iets omhoog – en wees ons erop dat wij buitenlanders waren en dus stinkend rijk.

Op een dag bracht een makelaar ons naar een huis op een heuvelrug. Het huis had een schitterend uitzicht, was in perfecte staat, stond in een volledig gerestaureerd middeleeuws dorpje, maar de winkels waren 15 km verderop aan het begin van het dal. Wij waren er echter volledig van overtuigd dat dit het huis was dat wij wilden kopen en de 15 km om stokbrood te kopen was geen probleem.
De volgende dag nodigde dezelfde makelaar ons uit om een vissershuisje te bezichtigen. Het lag op 50 meter afstand van een meer en het had een grote schuur die volledig verbouwd kon worden. Na de verbouwing zou je uit deze schuur een uitzicht hebben op het meer. Dit was zo’n huizengroepje waar je foto’s van ziet in tijdschriften. Prachtig. Na het bezoek reden we naar onze gîte en maakten plannen hoe we de schuur konden laten verbouwen. Die avond realiseerden wij ons pas goed dat onze lijst met eisen en wensen onbruikbaar was. Wanneer je twee keer in twee dagen een volledig andere keuze maakt dan kies je emotioneel. Je beslist met je hart en niet met je verstand.
We hebben daarna een nieuwe lijst gemaakt met eisen en wensen. Ons huis moest absoluut voldoen aan de eerste vijf criteria op die lijst. Een huis dat daaraan niet voldeed werd niet eens in beschouwing genomen, hoe aantrekkelijk het er ook uitzag.

Een van die eisen op de lijst was dat we moesten weten – door het huis te bezoeken – hoe het huis er bij lag in de winter. We hebben ons huidige huis inderdaad in februari, toen het 11°C vroor, bezocht. We wisten toen genoeg en hebben een aantal weken later de Compromis de Vente getekend.

Na die week zijn we toch naar huis teruggegaan met het gevoel dat we echt iets bereikt hadden. We wisten waar we een huis wilden kopen. We wisten ook dat we opnieuw naar onze keuzecriteria moesten kijken.

Het was uitermate moeilijk om deze aanpak te blijven volgen maar het heeft ons een geweldig huis gegeven.

Het is een aanpak die is aan te raden.