Arno Voogd (Inter-France),  dinsdag 20 augustus 2019

 

Peter en Annelies werden verliefd, tijdens de zomervakantie. In hartje Frankrijk. Ze hadden altijd al een huisje aan het water willen hebben.
Zo’n stil plekje waar een helder beekje langs je blote voeten streelt. Waar je samen bent met de natuur en je twintig soorten vogels hoort zingen.
Waar je tuin vol staat met geurende bloemen en je langs het water de barbecue bedekt met vers gevangen forellen.

De vrolijke makelaar zwaaide het hek voor hen open

Lachend zei hij: "Welkom bij de Moulin du Bonheur". Hand in hand liepen Peter en Annelies over het pad naar beneden. In het licht van de avondzon stond de watermolen op hen te wachten. Een riviertje kabbelde lieflijk langs de tuin. Als in een sprookje. Ze hadden dat overweldigende, bijna goddelijk gevoel. Het voelde als thuiskomen. Dit huis was niet zomaar op hun pad gekomen. De watermolen was voor hen bestemd. Ze voelden het. Ze wisten het. En hij was goedkoop. Ze waren gelijk verkocht. En ook de watermolen was verkocht. Aan Peter en Annelies, ze tekenden nog dezelfde avond het voorlopig koopcontract.

Twee maanden later was de grote dag

Om 11 uur belden ze aan bij het statige kantoor van de lokale notaris, Maître Dupont. In de hall werden ze ontvangen door een vriendelijke man die vloeiend Frans sprak. Dat was dan ook de enige taal die hij beheerste, maar gelukkig zat de Nederlandse makelaar al in de studeerkamer om alles te vertalen. Maître Dupont nam plaats aan een imposant notenhouten bureau. Hij wees op een enorme stapel papier en grapte iets onverstaanbaars. De makelaar lachte en vertaalde dat de notaris zei dat hij hoopte vòòr lunchtijd klaar te zijn met het tekenen van alle stukken. Dus gingen ze snel aan het werk.

Maître Dupont passeerde de akte en las hem hardop voor (in een half uurtje)

De makelaar vertaalde af en toe een zinnetje. Peter en Annelies knikten dat ze het begrepen. Ze dachten maar aan één ding: kom gauw met die sleutel, we willen gaan zwemmen in ons eigen riviertje. Het tempo werd opgevoerd en al snel werden de handtekeningen gezet. Documenten en formulieren gleden over het rustieke bureaublad en er werd vlot getekend. Een paar gekleurde kaarten flitsten voorbij. Die zijn standaard, zei de makelaar, “die gaan over het stroomgebied" en Maître Dupont vervolgde. Klokslag twaalf uur stonden ze buiten met de sleutel van hun paradijs. Ze beleefden de mooiste week van hun leven.

Begin februari reden Peter en Annelies weer naar Frankrijk

De ruitenwissers sloegen het water alle kanten op, maar het zicht werd er niet beter door. Ze deden ruim drie uur over de laatste honderd kilometer, maar uiteindelijk wonnen ze de strijd tegen de aanhoudende stortregens. Peter sloeg rechtsaf. Hij stopte voor het hek. Daar stond de “Moulin du Bonheur” op hen te wachten in het grauwe avondlicht.
De molen was omgeven door een zee van bruin rivierwater. Drijvende boomstronken, takken en zwerfvuil klotsten tegen de gevels.

Was dit een Bijbelse voorstelling?

Of was dit onderdeel van een Goddelijk plan? Waren ze bedrogen? Of hadden ze dit tevoren kunnen weten? Ze gingen op onderzoek uit, deden alsnog navraag bij gemeente en provincie. Speurden naar informatie bij de overheidsdienst voor waterbeheer en natuurrisico’s. Kregen inzicht in het lokale preventieplan en vonden kaarten van de rivier, waarop gebieden in verschillende tinten waren ingekleurd. Ze zagen hoe het perceel rondom de watermolen in waarschuwend rood was gemarkeerd.

Annelies dacht terug aan het grapje van de notaris

Ze herinnerde zich hoe het tempo werd verhoogd, hoe de stukken over het notenhouten bureaublad flitsten en vlot werden getekend. Ze wist nog hoe ze had geknikt dat ze alles had begrepen. Ze zag die gekleurde kaart voor zich en dacht aan de makelaar, die het woord "stroomgebied" had gebruikt. Was "overstromingsgebied" een betere vertaling geweest? Was het een riviertje dat vredig voorbij stroomde? Of was er kans op miljoenen liters rivierwater die met grof geweld je huis konden binnendringen?

Was er iets verzwegen? Was er een verborgen gebrek?

Peter en Annelies vroegen een specialist om hun juridische positie te bezien. De adviseur nam het notariële dossier onder de loep en ontdekte dat ze bij Maître Dupont een verklaring hadden getekend. Daarin hadden Peter en Annelies, ten overstaan van de notaris, erkend dat ze volledig op de hoogte waren van de ligging van de molen in een overstromingsgebied. En dan was er nog een ander papier met de handtekeningen van Peter en Annelies. Zij hadden daarmee bevestigd dat ze de Franstalige aktes goed hadden begrepen en dat deze waar nodig voor hen waren vertaald. Bovendien hadden ze ervoor getekend dat ze het huis accepteerden in de staat waarin het zich bevond, met alle lusten en lasten. Hun juridische positie leek hopeloos.

Hadden ze die specialist er maar eerder bijgehaald

Uit de stukken bleek dat de molen in een “zone rouge” lag, met de hoogste risico-klassering voor overstromingsgevaar. De adviseur liet hen zien dat ze zelfs de “Cartographie Hydrogeomorpholique” voor kennisname en acceptatie hadden getekend. Op die geologische detailkaart stonden de risico’s in waarschuwende tinten aangegeven en was het perceel met de watermolen signaalrood gemarkeerd. Bovendien bleek uit documenten dat bij hoog water de molen niet over land bereikbaar zou zijn. Al met al begrepen Peter en Annelies dat ze deze akte nooit zouden hebben getekend als hun adviseur destijds was aangeschoven bij Maître Dupont. Te laat.

De koop van de molen bleek een buitenkansje te zijn geweest, maar niet voor Peter en Annelies

Het was een buitenkans voor de eigenaar die hem verkocht. En voor de makelaar. En wie weet ook voor de notaris. De watermolen bleek al jaren te koop te hebben gestaan. Een koper had zich nooit aangediend, want iedereen wist of ontdekte wat voor schouwspel van epische omvang zich bij de “Moulin du Bonheur” kon voltrekken.

Peter en Annelies vonden uiteindelijk een makelaar

Hij was bereid om op zoek te gaan naar een koper. Op één voorwaarde. Hij eiste (ja, er bestaan best wel eerlijke makelaars) dat het overstromingsrisico netjes zou worden gemeld bij de verkoop. Jaren later werd de watermolen verkocht. Peter en Annelies incasseerden een verlies van meer dan honderdduizend euro. Gelukkig konden ze dat dragen. Ze vervolgden de speurtocht naar hun paradijs.

Op zoek naar een huis op een heuvel. Hoe kun je dit soort narigheid voorkomen? >>


Dit artikel is eerder verschenen op de website van Inter-France :