Wouter Haaijman,  vrijdag 24 april 2009

 

Iedereen kent iedereen en iedereen weet alles in de dorpen en kleine stadjes in Frankrijk. Althans, zo lijkt het.
Hoe dan ook, je kunt soms veel over de plaatselijke huizenmarkt te weten komen door met de plaatselijke bevolking te praten. Hotels, chambres d’hôtes, cafés, restaurants, campings zijn daarvoor de beste plaatsen, omdat je hier kortstondige relaties kunt opbouwen. Plaatselijk is overigens heel betrekkelijk. Het roddelgebied strekt zich vaak uit tot kilometers in de omtrek.

Wij logeerden in een hotelletje in een stadje in het zuiden van Frankrijk en de eerste avond al vonden we een leuke bistro waar je voor niet al te veel geld goed kon eten. Roland, de eigenaar, was vriendelijk en we besloten dat hij misschien wel onze informatiebron kon worden. De volgende dag dus weer naar zijn bistro. Hij was blij ons weer te zien en begroette ons met uitgestrekte hand. Toen hij de slakken voor ons neerzette vroeg hij langs zijn neus weg of we op vakantie waren. Dit was het moment om het doel van ons bezoek aan Frankrijk in te leiden. “We zijn op zoek naar een huis omdat we hier permanent willen komen wonen”. Roland reageerde nauwelijks en we lieten het daarbij. Bij ons vertrek kondigden we aan dat we de volgende dag weer zouden komen eten.

De avond daarop kregen we het gevoel dat Roland het met zijn stamgasten over ons had gehad. Toen we naar onze tafel liepen werden we door iedereen vriendelijk begroet, alhoewel een enkeling ons bekeek alsof we van een andere planeet kwamen. Begrijpelijk, want in dit departement (dat qua oppervlakte een vierde is van Nederland) wonen slechts een paar honderd buitenlanders – dat was voor ons nou juist een van de redenen om er te gaan wonen – en men zag ons dus nog als iets bijzonders.

Na een weer voortreffelijke maaltijd kwam Roland naar ons toe met de bekende groene literfles Perrier en drie kleine glazen. Hij ging zitten, zei niets en schonk de glazen tot de nok toe vol, schoof deze voorzichtig over de tafel naar ons en hief zijn glas. Hij vertelde ons dat zijn vader de beste eau de vie maakte in heel Frankrijk. Wij waren geen kenners maar je weet wel wat lekker is. Dit was goed spul.

Om aan te geven dat we serieus van plan waren om naar Frankrijk te emigreren, stelden we de vragen die iedere nieuwe bewoner zou stellen. We wilden bijvoorbeeld weten of er in het stadje een dokter en een tandarts waren, waar het ziekenhuis was, of er in de zomer veel toeristen waren, hoe het weer was tijdens de wintermaanden. Zo nu en dan onderbrak Roland het gesprek even om met andere klanten te praten, maar iedere keer kwam hij weer bij ons aan tafel zitten.

Inmiddels stond er een kleine groep stamgasten rond onze tafel en men begon nu vragen aan ons te stellen. Waarom Frankrijk? Waarom hun departement? Wat gingen we in Frankrijk doen? Wat voor soort huis zochten we?

Dat was het moment waarop we gewacht hadden. We beschreven wat we zochten en maakten meteen duidelijk dat we een huis wilde kopen van een particulier en liever niet via een makelaar.

Roland legde uit dat de meeste huizen particulier verkocht worden. “Hier kent iedereen iedereen en iedereen weet alles, dus zodra een huis verkocht gaat worden is dat algemeen bekend” zei hij. “Vaak worden huizen niet geadverteerd omdat er een plaatselijke koper kan zijn”.

Volgens Roland wordt een huis alleen via een makelaar verkocht als niemand anders het wil kopen. Kopers van die huizen komen niet uit de buurt. Dat kan een buitenlander zijn, of nog erger, een Parijzenaar. De groep schudde heftig hun hoofd om te bevestigen wat Roland zojuist had verkondigd.

Wij wisten dat dit een ongenuanceerde uitspraak was, maar het maakte wel iets duidelijk. De bewoners van een stadje of dorp weten welke huizen te koop staan en wanneer een huis op de markt komt. Laat een foto zien van een huis en zij kunnen je vertellen wie de eigenaar is en waar het staat.

Het was laat die avond en gelukkig was ons hotel slechts een paar minuten lopen van de bistro verwijderd. Tijdens lunch de volgende dag gaf Roland ons de naam en telefoonnummer van de eigenaar van een huis dat kort daarvoor in de particuliere, niet geadverteerde verkoop was gegaan. We hebben dat die week bezocht en niet gekocht. Wij hielden Roland voortdurend op de hoogte van onze activiteiten, bleven in zijn bistro eten, en gedurende de twee weken daarna heeft hij ons de namen van vier eigenaren gegeven.

Twee maanden later kochten we, via een makelaar, een huis dat een ongeveer tien kilometer van het stadje ligt. De makelaar wist wat wij zochten, had ons gebeld en gaf duidelijke informatie. Dan koop je dus via hem.

We wonen nu permanent in Frankrijk en eten nog regelmatig slakken bij Roland.