Je zal geen kwaad doen

Ooit was Aurora Scalviati de beste politieagent van haar team. Maar na een traumatiserend politieonderzoek wordt ze geplaagd door schuldgevoelens en wordt ze overgeplaatst naar het rustige Italiaanse dorpje Sparvara. Die rust blijkt echter schijn – de dag dat Aurora aankomt, wordt er een gruwelijke moord gepleegd. De muren van het huis van het slachtoffer zijn beschreven met bloed, in de onheilspellende woorden "Je zal geen kwaad doen'. Aurora is ervan overtuigd dat dit slechts het begin is van een reeks gruwelijke moorden en dat de bloederige boodschap een aanwijzing is. Niemand luistert echter naar haar. Al snel begrijpt Aurora dat ze buiten het boekje zal moeten gaan en haar intuïtie zal moeten vertrouwen als ze deze zaak wil oplossen en meer slachtoffers wil voorkomen…

Frantumaglia

In Frantumaglia vertelt ze over haar Napolitaanse herkomst, over haar kindertijd als een onuitputtelijk archief van herinneringen, indrukken en fantasieën. Ze laat haar licht schijnen op de belangrijkste elementen van haar vroege werk en van de napolitaanse romans. Brieven, verhandelingen en interviews uit een periode van ruim 25 jaar vervlechten zich zo tot een levendig zelfportret van een buitengewone schrijfster. Elena Ferrante laat zich meer zien dan ooit tevoren – en blijft niettemin even fascinerend onbekend als altijd.

Ik blijf hier

Het in Trentino (Zuid-Tirol) gelegen Curon (Graun im Vinschgau in het Duits) is een plek op het breukvlak van de geschiedenis. Nadat Mussolini in 1923 aan de macht is gekomen wordt de bevolking het gebruik van hun moedertaal ontzegd. Het Duits wordt zelfs van de grafstenen gewist. Trina, studerend voor onderwijzeres, ziet zich aldus van haar toekomst beroofd. Ze trouwt met Erich, die zich verzet tegen de gedwongen italianisering van de regio en de aanleg van een dam die het dorp uiteindelijk onder water zal zetten. Sommigen richten hun hoop op nazi-Duitsland. Dit slaat in het dorp en ook in het gezin van Trina en Erich een diepe kloof.

De dans van de meeuw

Commissaris Montalbano mist zijn rechterhand Fazio. Een paar aanwijzingen leiden hem naar een gebied met vergeetputten die voornamelijk door de maffia gebruikt worden. Daar liggen inderdaad een paar lijken in, maar gelukkig niet het lichaam van Fazio. Die heeft zich in de buurt verstopt met een hoofdwond die voor geheugenverlies zorgt. Beetje bij beetje komt zijn geheugen terug. Met de informatie die daardoor boven water komt, is Montalbano in staat om het spoor terug te volgen naar de grote namen op de achtergrond. Vijftiende deel in een serie over commissaris Montalbano. Ook in dit deel verzint Montalbano (soms absurde) leugens, ook al is er geen enkele reden om te liegen, en die ook nog geslikt worden door zijn omgeving. Het zorgt voor een kinderlijke humor die kenmerkend is voor deze serie.

Sodoma

Vier jaar lang heeft Frédéric Martel zich ondergedompeld in de wereld van het Vaticaan. Hij heeft onderzoek verricht in meer dan dertig landen en daarbij honderden mensen gesproken, van priesters tot bisschoppen en kardinalen. De meesten wilden hem te woord staan op basis van anonimiteit, al zijn er ook die de moed hadden on the record te praten. Hun verhaal is eensluidend. Zo toont Sodoma voor het eerst het verborgen gezicht van de Katholieke Kerk. Een systeem dat vanaf de kleinste seminaries tot de binnenmuren van het Vaticaan is gefundeerd op een dubbelleven: van buiten radicaal homofoob, in werkelijkheid homoseksueel. De schizofrenie van de Kerk is totaal. Frédéric Martel (1967), studeerde sociale wetenschappen en is een bekende Franse onderzoeker, schrijver en journalist. Hij publiceerde een tiental boeken, waaronder Mainstream. On Global War on Culture (2010) dat in twaalf talen werd vertaald.

Wegens vakantie gesloten

Volkskrant-correspondent Jarl van der Ploeg, wiens zomers zich al een leven lang in Italië afspelen, legt aan de hand van la bella stagione de Italiaanse volksaard uit. Waarom liggen linkse politici op Toscaanse stranden, terwijl die van rechts juist in Emilia-Romagna zonnen? Waarom drinken Italianen zo weinig tijdens hun strandfeesten en hoezo is de zee altijd leeg tussen een en vier 's middags? En, zeker niet onbelangrijk, waarom moet je op een Italiaans strand nooit naast een oud vrouwtje zonder smartphone gaan liggen?