Liana van de Vendel,  zondag 18 september 2022

 

Passage uit
Auteur: Liana van de Vendel ©
Bladzijde 57-58:

We besloten als eerste het gemeentehuis aan te doen om zodoende meer informatie te vergaren over het huis, de aangrenzende percelen en het dorp. We werden ontvangen door de gemeentesecretaris en die trok ons direct haar kantoortje in. Het speet ons dat we de burgemeester niet zagen, maar aan de andere kant was deze dame zeer efficiënt, snel en behulpzaam. Op al onze vragen kregen we concreet en volledig antwoord.

Ze kende de eigenaresse van het huis, want die had nog bij haar op school gezeten. Er was een bouwvergunning voor het huis, de kapschuur en de ruïne. De ruïne mocht wel opnieuw opgebouwd worden, maar niet als gîte worden gebruikt. Het huis bevond zich namelijk in een agrarisch bestemmingsgebied en daardoor golden er strikte regels. Het exploiteren van een gîte of chambre d’hôtes in huis was wel toegestaan, maar niet erbuiten. Dat was een domper, want het leek ons ideaal om op die plek een losse gîte te realiseren.

Bijbouwen om extra woonoppervlakte te creëren was eveneens niet toegestaan vanwege de agrarische bestemming.

De volgende nee betrof het zwembad. Dat mocht alleen op de binnenplaats bij het huis, niet buiten de lijn van de aanwezige gebouwen. Dat vonden we erg jammer, want we zagen al voor ons hoe we, al leunend over de zwembadrand, onze dromerige ogen lieten dwalen over de kleurrijke velden.

Op de vraag of het boerenpad mocht worden verlegd, kregen we een verrassende oui. Sterker nog: de verkopers hadden hiertoe al een procedure gestart bij de gemeente en schriftelijke toestemming gekregen om het pad te verleggen. Het pad was eigendom van de gemeente en dus diende er bij de overdracht van het huis aan de nieuwe eigenaren een extra akte van ruiling te komen, zodat het pad ook juridisch en kadastraal verwerkt zou worden. Dat was goed nieuws!

Ze pakte de grote kaart van het bestemmingsplan erbij en liet ons gedetailleerd het huis en de omgeving zien, keurig ingetekend met symbolen, arceringen en kleuren. De dame wist van de hoed en de rand en dat was heel fijn. Ze sprak weinig tot geen Engels, maar met handgebaren en soms wat hulp van een vertaalapp, begrepen we elkaar prima.

Er was geen sprake van overstromingsgevaar of aardverschuivingen. In Frankrijk zijn er namelijk gebieden aangewezen waar dat wel het geval is, dus navragen kan van onschatbare waarde zijn.

Tot slot legde ik haar mijn laatste vraag voor: “Zijn er plannen voor een windmolenpark of een zonnepanelenpark?” En met haar korte en bondige antwoord viel onze droom voor de derde keer in twee maanden tijd keihard te pletter: “Ja, dat is er. Hier, op dit grote veld naast jullie huis,” wees ze aan. “Dit terrein van vijftien hectare is in het bestemmingsplan opgenomen voor de plaatsing van een zonnepanelenpark.”

Mijn mond viel open en de tranen sprongen me in de ogen: “NEE, DAT KAN NIET WAAR ZIJN!”

“Het is nog niet zover, maar er is al wel een professionele partij die een aanvraag voor plaatsing bij de gemeente heeft ingediend,” voegde ze er nog zachtjes aan toe. Uit haar gezichtsuitdrukking maakte ik wel op dat de gemeente ook niet direct stond te juichen dat er een zonnepanelenpark in hun mooie gemeente zou worden gerealiseerd.

Philip en ik keken elkaar verdrietig aan en we realiseerden ons terdege dat de kans dat het zonnepanelenpark er wél zou komen, groter was dan dat het er níet zou komen, gezien alle toenemende energieafspraken die er in Europa worden gemaakt.

Ontgoocheld en teleurgesteld liepen we naar buiten. Wat nu? Het was inmiddels halverwege de middag en om nu stante pede in de auto te stappen en terug naar Nederland te rijden? Daar voelden we weinig voor. Laten we dan toch maar naar het huis gaan en daar ons kamp voor twee dagen opzetten. Dan kunnen we ons daar verder beraden. Misschien valt het allemaal nog wel mee?

Maar het viel niet mee. Met een kopie van de kadastrale kaart op de motorkap van de auto, zagen we pas goed wat er voor de toekomst in het verschiet lag. Het complete uitzicht zou bedorven worden door het lelijke park en afgezien daarvan zouden de transformatorhuisjes hoogstwaarschijnlijk zorgen voor een nadrukkelijk zoemgeluid en energetische verstoring. Van welke aard of mate was nu natuurlijk nog niets te zeggen, maar ook hier gold: de kans dat we het indringende gebrom wél zouden horen, was groter dan dat we het níet zouden horen.