Hans van der Kruijf,  maandag 2 oktober 2017

 

Voor de Fransen betekent reizen vooral familiebezoek.
Hoewel Fransen niet graag in andere streken dan hun geboortegrond wonen, zijn er natuurlijk legio Franse families die honderden kilometers van elkaar vandaan wonen. Met trouwerijen, feestdagen en vakanties is het tijd om elkaar op te zoeken.
Een groot gehuurd vakantiehuis of het tweede huis in de campagne is vaak de ontmoetingsplek waar in de zomervakantie en met de feestdagen de hele familie van heinde en verre naar toe komt.

Het kan komen door een latente xenofobie of door een groot gevoel van nationalisme, maar Fransen zijn weinig in het buitenland te vinden. Ze kunnen zich niet goed aanpassen aan niet-Franse gewoontes en spreken meestal geen vreemde taal.
Natuurlijk hebben ze in eigen land zoveel verschillende vakantie-mogelijkheden, dat er voor ieder soort vakantie wel een binnenlandse bestemming te bedenken valt. En voor wie echt ver weg wil bieden de koloniale eilanden met hun Club Meds uitkomst: Alles zoals thuis, maar toch ver weg.

Nu reizen de meeste mensen per auto, maar bij het leven in Frankrijk horen de stations:

Een klein stationnetje in het late middaglicht, waar de regionale trein even stopt om een eenzame passagier af te zetten. Alleen met de bagage achterblijvend in het glooiende landschap, de lange rechte weg naar het dorp voor zich. Geen bus, geen taxi komt hier. De weg ligt nog na te gloeien van de warme dag. In de hittenevel ligt het dorp verscholen in een dal, met de kerktoren als het baken waar de reiziger zich op moet richten.

Het station van de provinciestad met een paar perrons en een heuze overkapping, die in vroeger tijden een komen en gaan van de buurtspoortreinen kenden en nu verlaten liggen te wachten tot de sneltrein uit Parijs even stopt. Om de tijd te doden staan er uitnodigende automaten met snoep en koffie. De stationsrestauratie is al lang geleden gesloten, maar Hotel Terminus houdt dapper stand aan de overkant.
De stad ligt verderop, voorbij de nu verlaten rangeerterreinen, opzij van de spoorrails die als bij toeval langs het stadje scheren, maar er eigenlijk geen deel van uit willen maken.

De grote stations met hun grandeur van welleer, toen de stoomtreinen de overkappingen beroetten. Nu staan er glanzende TGV's aan de perrons klaar om naar alle windstreken van de Hexagone uit te zwermen. Het zijn kopstations: Een trein kan hier niet achteloos voorbij gaan. Wanneer de remmen zich vlak voor de stootblokken voor de laatste keer zuchtend aantrekken is de grote reis voorbij. De stad opent zich voor de reiziger, de straten lopen dwars door de grote hal. Aan het stationsplein een keur van brasseriën, restaurant, cafés en hotels voor elk soort ontmoeting.