Jennifer Barclay,  vrijdag 15 maart 2019

 

Toen ik in augustus 2017 terugkeerde naar Tilos, nadat mijn korte reis naar Olympos in het noorden van Karpathos uiteindelijk anderhalf jaar had geduurd, huurde ik een studio vlak bij de zee waar ik naar de golven kon luisteren. De ervaring en inspiratie van mijn tijd in Karpathos was van onschatbare waarde geweest, maar ik had een basis nodig. En hoe erg ik ook van Karpathos hield, Tilos voelde als mijn echte thuis.

In december sprak ik met mijn ouders over het opgeven van mijn flat in Engeland om hier op Tilos een huisje te kopen. Ik vond het prima dat ik al jaren huurde, maar het voelde weer tijd om een eigen plek te hebben. Het opgeven van de zekerheid van een woning in Engeland zou een grote stap zijn, maar mijn ouders steunden het idee volledig. En dus heb ik in januari mijn flat in Chichester te koop gezet. Een paar jaar geleden hoorde ik dat het niet veel in waarde was gestegen sinds ik het meer dan tien jaar geleden kocht. Ik had ook nog eens een aanzienlijke hypotheek, maar ik zou wel zien hoeveel geld het zou opbrengen.

Er kwam een bod binnen dat ik nerveus afwees in de hoop dat mijn makelaar Tom wist wat hij deed. Later kwam er een betere aanbieding. De deal kwam rond toen ik eind februari op het eiland Nisyros was waar ik in een half woestijnachtig dorp verbleef en elke dag lange wandelingen met mijn hond Lisa maakte. Ik vierde het met een raki. Daarna reisden Lisa en ik naar Engeland en tegen de tijd dat we eind april terugkeerden, was de verkoop definitief. Ik vond het leuk om naar mijn bankrekening te kijken en me tijdelijk heel rijk te voelen.

Ik was druk met schrijven en redactiewerk en kon pas in juni naar huizen gaan kijken. Omdat er op Tilos geen makelaarskantoor meer is, besloot ik alle kennissen op het eiland te vertellen dat ik op zoek was naar een woning. Al snel begon iederen me te vertellen over huizen die te koop stonden.

Ik vond alles wat ik zag leuk, van oude huizen die goedkoop waren, maar wel gerenoveerd moesten worden, tot huizen die klaar waren om in te trekken, maar die veel duurder waren. Vaak waren het oude huizen in Megalo Horio, in kleine steegjes die pittoresk zijn, maar onmogelijk om bouwmaterialen naartoe te rijden. Een bouwer vertelde me half grappig dat het vervangen van een dak en het repareren van enkele muren twee jaar zou duren. Ik wist niet zeker of ik zin had in de frustraties en stijgende kosten van een bouwproject.

Ik besloot bijna om geld te lenen om een prachtig gerestaureerd oud huis in het dorp te kopen maar was wel wat huiverig voor buren. Toen ik echter op een dag op weg naar Eristos stopte om groenten bij Michali te kopen, zei hij:

'Ben je nog op zoek naar een huis? Een familielid van mij heeft de sleutels van een mooi huis voor niet al te veel geld bij Ayios Antonis.'

Het was net op de markt en lag dicht bij de zee in het noorden van het eiland. Ik kreeg de sleutels en ging een kijkje nemen. Het lag in een overwoekerde tuin, verscholen achter bomen; niet groot, maar ook niet te klein. De eigenaren waren een oud echtpaar dat er vroeger woonde, maar naar Athene was verhuisd om dicht bij de kinderen en de ziekenhuizen te zijn. Ik sprak de man, Pantelis, aan de telefoon. Hij had het huis zelf gebouwd. Van binnen zag het er goed uit, hoewel het al vijf jaar niet bewoond werd. Geiten waren door het hek gebroken en hadden alles wat eetbaar was in de tuin opgegeten. Maar de vijgen en druiven waren goed en in de tuin stond een bougainvillea.

Een vriendin in Megalo Horio gaf me het nummer van haar advocaat. Ik moest de juridische status controleren. Ik wilde niet al te opgewonden raken, maar ik hield van het uitzicht op de bergen en de zee. Het geluid van de golven, het gevoel van ruimte. De advocaat en de landmeter gingen aan de slag.....

Aan het eind van de zomer vroeg Michalis me: 'Wat is er gebeurd met het huis dat te koop staat’? 'Het is niet meer te koop' zei ik lachend, 'Ik heb het gekocht'. Nou ja, bijna.

Er moest nog papierwerk afgehandeld worden. In september moest ik plotseling een Griekse bankrekening openen en grote sommen geld overmaken. Ik aarzelde, bang dat er weer een Griekse financiële crisis zou komen..... Eerst kreeg ik te horen dat ik niet over de nodige papieren beschikte om een Griekse bankrekening te openen, maar toen sprak mijn advocaat Maria met de bank en plots was het wel mogelijk.

Ik kreeg te horen dat ik me naar Rhodos moest haasten voor de ondertekening van het contract, alleen om daar te ontdekken dat we nog steeds een document misten. Maar het zou Griekenland niet zijn als het zonder problemen zou verlopen. 'Het wachten is op de bureaucratie’, zeiden mijn advocaat Maria en Maria haar assistent. Iedereen, bankmanager en notaris, was buitengewoon aardig en behulpzaam.

Afgelopen zondag ben ik weer naar Rhodos gegaan, overtuigd dat alles nu in orde zou zijn. Er was een beetje paniek bij de bank. Dankzij de kapitaalcontroles is er sprake van een absurd dilemma, waarbij een bankkrediet niet wordt verleend zonder een contract voor de aankoop van een huis; maar een contract voor de aankoop van een huis niet kan worden ondertekend zonder de aanwezigheid van een bankkrediet. Iedereen in de bank was vriendelijk, maar ze bleven de verantwoordelijkheid van de een naar de ander doorschuiven, als basketballers.

'Andere mensen kopen toch ook huizen' zei ik.

'Niet veel de laatste tijd', zei Maria. Maar ze kreeg het op de een of andere manier voor elkaar. En in de tussentijd stelden we een civiele overeenkomst op waarin de spullen die in het huis zouden blijven staan, werden vastgelegd.

Ik kwam dinsdag op het kantoor van Maria om het contract te tekenen. Met een doos chocolaatjes als geschenk voor de twee wonderbaarlijke Maria’s. Ik werd er stil van toen ze me een prachtig schilderij overhandigde, een schitterend werk van haar kunstleraar.

Een geschenk voor je nieuwe huis,' zei ze.

Pantelis' dochter was er, de notaris las het contract voor en we ondertekenden het. Een paar dagen later, in Tilos, ben ik de eigenaar van een huis aan zee.