Stef Smulders,  vrijdag 22 augustus 2014

 

Uit het boek

Italiaanse Toestanden

van Stef Smulders het hoofdstuk Il compromesso :

Olita zat er op zijn paasbest bij achter zijn bureau in het makelaarskantoor: keurig in pak en das en met de haartjes geknipt en gekamd. Hij was zenuwachtig, meer dan wij die toch echt een huis van een paar ton gingen aanschaffen. Was hij soms bang dat we alsnog verder zouden willen onderhandelen over een nog lagere provisie? In dat geval hoefde hij vast niet meer thuis te komen! De verkopende partij, de heer en mevrouw Colombo, met dochter en een gemachtigde voor hun ex-schoonzoon (de dochter was onlangs gescheiden, maar haar ex was wel voor een deel eigenaar van het huis), zat links van het bureau. Wij tweeën, de toekomstige eigenaren, zaten aan de andere kant. De hond van Colombo en onze Saar hadden alvast ruzie gemaakt en we hadden hen ver uit elkaar moeten zetten. Dat beloofde niet veel goeds.

Maar eigenlijk kon er niets meer misgaan. De familie Colombo was akkoord gegaan met ons formele bod in de proposta d’acquisto, hadden onze cheque met de aanbetaling op de caparra meteen geïnd (impari of niet) en dus konden we nu de compromesso, de koopbelofte, ondertekenen. Weer een van de vele stappen in het koopproces, zoals die in Italië moeten worden gezet. Bij de compromesso hoort een cheque met het bedrag van de caparra (waarom deden al deze termen ons toch aan Siciliaanse mafia denken?), de aanbetaling van tien procent op de koopsom. Minus de aanbetaling op deze aanbetaling. Met heel veel moeite had onze gediplomeerde boekhouder bij de ondertekening van de proposta voor ons uitgerekend hoeveel we nog moesten bijbetalen en dat bedrag hadden we keurig ingevuld.

Na nog wat voorbereidende handelingen van Olita zaten we uiteindelijk allemaal klaar om te tekenen, van je één, twee, huppekee. Het bleek ondanks de onverenigbaarheid van de hondenhumeuren te klikken tussen ons en de verkopers, wat misschien het gevolg was van de aanwezigheid van onze gemeenschappelijke vijand in de persoon van de voor ons allebei ‘werkende’ Olita. Die stond erop de hele akte woord voor woord door te nemen, hoewel beide partijen dat niet nodig vonden. Zelfkennis konden we onze makelaar echter niet ontzeggen, want hij was erin geslaagd om in de enkele gegevens die hij had moeten invullen toch nog een paar fouten te maken. De verkopers heetten opeens Colombio, waarover de heer Colombo uitgebreid begon te mopperen: “Colombio, Colombio, wie is dat?” Ook het Italiaanse burgerservicenummer, de codice fiscale, was fout, terwijl dat nummer direct uit de gegevens van de persoon kan worden afgeleid. Gelukkig stond er een secretaresse klaar (pronto soccorso) die direct een gecorrigeerde compromesso verzorgde.

Terwijl we wachtten op het verbeterde huiswerk zag ik de tas van Olita staan. Het leek wel een dokterstas, waarin een stethoscoop, een hamertje en dergelijk verstopt zaten. Uit meligheid (of waren het zenuwen?) en om de stilte te doorbreken maakte ik er een opmerking over en Olita legde uit dat het zijn draagbare kantoor was. Hij had voor de zekerheid altijd alles bij zich. “Nou, dan zit mevrouw Olita er zeker ook in,” opperde ik olijk. Een verwoestende blik van Olita was mijn loon. Mevrouw Colombo echter schaterlachte en stelde voor om na afloop maar iets te gaan drinken op kosten van degene die deze bijeenkomst georganiseerd had. Olita ging er niet op in.

We konden tekenen en twaalf handtekeningen van de aanwezigen verder was de voorlopige koopakte een feit. Wie nu nog van de overdracht afzag, was een boete van tien procent van de koopsom (de hoogte van de caparra) aan de andere partij kwijt. Dat ging natuurlijk niet gebeuren. Na de plechtigheid loodste Olita de partijen om de beurt naar buiten, zodat eerst de verkopers in discretie hun provisie aan Olita konden overhandigen (drie procent) en daarna wij onze twee procent, in de vorm van een dik stapeltje vijftigeurobiljetten. Toch weer dat mafia-gevoel.

Stef Smulders
I.