Robert Hofsteede,  vrijdag 15 maart 2019

 

In een eerdere post spraken we over de eisen die de Italiaanse wet aan woningen stelt. Een van de belangrijkste vereisten is de aanwezigheid van het 'Certificato di Agibilità', het beste te vertalen als 'bewoonbaarheidscertificaat'. In principe moet iedere Italiaanse woning gebouwd of verbouwd na 1967 (volgens een wet die pas van kracht werd in 1985 – het blijft Italië!) over een een dergelijk certificaat beschikken. Het probleem is dat veel (kleine) Italiaanse gemeenten deze stilzwijgend verlenen; de geometra doet een aanvraag voor een 'Certificato di Agibilità' en na 30 of 60 dagen wordt dit stilzwijgend verleend maar de huiseigenaar krijgt dus geen brief of officieel certificaat. Vaak wordt dus de gedane aanvraag voor een 'Certificato di Agibilità' gebruikt als bewijs dat het huis deze heeft gekregen van de betreffende gemeente. Wat niet bevorderlijk voor de controle is. Stel voor dat een gemeente wel een reactie heeft gegeven omdat de aanvraag niet klopt? Een controle door een geometra in het kader van een 'Relazione Tecnica' kan de status van een gedane aanvraag in de gemeentearchieven wel aan het licht brengen. Het aantonen van de agibilità is een belangrijke voorwaarde voor het kunnen opstellen van de notariële akte door de notaris.

Natuurlijk zijn er weer 'Italiaanse' mogelijkheden om de voorwaarde te omzeilen; de eigenaar kan stellen dat het huis voor 1967 is gebouwd en dat er daarna niets meer structureel is aangepast – en verder stellen we geen vragen. Of de notaris neemt op in de akte dat er geen 'Certificato di Agibilità' is en dat de koper daarvan op de hoogte is. Of dit voor de koper een verstandige aanpak is moeten we wel betwijfelen, het probleem van het ontbrekende certificaat wordt dan in feite overgenomen van de verkoper maar blijft bestaan. En als de koper in de toekomst de woning weer wil verkopen, worden weer de zelfde eisen aan de aan te leveren documentatie gesteld door de notaris.